2017 uit en thuis

Het is niet te geloven, maar het jaar is omgevlogen! In januari was mijn laatste post. Het is niet dat we niets ondernomen hebben dit jaar, er was gewoon zo véél! Gebeurtenissen in het begin van het jaar verhinderden ons wel om regelmatig op pad te gaan, maar daarna zijn we juist zoveel weg geweest dat ik aan dit blog niet meer toe kwam. 

Een allegaartje van dit jaartje op een rij. Reigers en hagedissen waren op veel plaatsen de terugkerende elementen. 

In het vroege voorjaar hebben we af en toe het ontwaken van de natuur en het verloop van de lente gevolgd in de heemparken in Amstelveen.

In de AWD ben ik beslist veel te weinig geweest, maar in mei konden we genieten van de voorjaarszang van vele vogels en ontdekten we op een mooi plekje zandhagedissen. Dit prachtige mannetje scharrelde op zijn gemak rond in de buurt van een grote, half vergane boomstam, terwijl een vrouwtje bij de zandkuil snel wegdook om beschutting te zoeken.

In september hebben we een prachtige dag gehad bij de pier van IJmuiden, waar we naast de ontmoeting met vele plevieren, meeuwen en enkele roze grutto's, kennismaakten met de zeekoet.

Ook geliefde plekken als de Groene Jonker en de polder bij Botshol hebben we wel eens opgezocht, maar dit jaar stond toch vooral in het teken van reizen. In maart/april konden we genieten van een 4-weekse reis door Vietnam. Deze stond niet in de eerste plaats in het teken van de natuur, maar meer van het land en de cultuur. Zangvogels hebben we meer gehoord dan gezien (tussen het dichte bladerdek of gevlucht voor de hoosbuien), maar van de Mekong tot Halong Bay hebben we heel veel reigers gezien: koereigers, grote en kleine zilverreiger en de Chinese ralreiger.

Met name in de tropische tuin van ons resort op Phu Quoc lieten verschillende soorten hagedissen zich zien, zoals deze fraaie "Bloedzuiger".
Van de hele reis heb ik inmiddels een apart reisverslag gemaakt:   https://renrvietnam.blogspot.nl/p/welkom.html

In juni/juli trokken we met de caravan in Frankrijk. Op onze camping aan de Aygues waren we er getuige van hoe in een week tijd vele cicades uit de grond kropen en zich van hun laatste omhulsel ontdeden, in het gras of zelfs tot in onze slippers in de voortent.

In de Camargue kwamen we in het vogelparadijs. Onder andere ook veel reigersoorten!

Het noorden van Groningen bij het Lauwersmeer en de heide en vennen van Drenthe waren al meer bekend terrein, maar nog niet eerder waren we hier in de nazomer. Veel ganzen in weiden en water, kemphanen in ondiepe plassen, een enkele tureluur en nog veel meer. Het was fantastisch fiets- en wandelweer eind augustus!

In Turkije waren we nooit eerder geweest. Cappadocië is een heel bijzonder gebied, een verhaal apart.

Maar na alle reizen en uitstapjes is het altijd weer heerlijk thuis komen. Wat kunnen we dan genieten van alle vogels, vlinders, bijen, hommels en andere insecten die afkomen op de bloemen, zaden en vruchten in onze tuin. Pimpel- en koolmezen brengen hier in de buurt hun jongen groot en ook de mussen behoren tot onze vaste klanten. We tellen vanaf het voorjaar een populatie van zeker 30 mussen, die in de rozen en grote klimop voedsel en een schuilplaats vinden. Sommige vogelsoorten verdwijnen een poos na de winter. Maar als de blaadjes vallen, zien we de heggenmusjes weer terug, de roodborstjes geven luidkeels te kennen dat zij terug zijn; de merels, de spreeuwen, een enkel winterkoninkje en een groenling hebben ook al weer acte de présence gegeven.

In de zomer voeren we alleen de zaadmengsels van de winter op, in het najaar komen de vetblokken en pindaproducten bij. Dat geeft een jaar rond veel dinergasten in de tuin. Als de jongen grootgebracht moeten worden, zijn het vooral de mussen die zich verdringen voor een plekje in de voedersilo.
Kauwen, eksters, duiven en soms een Vlaamse gaai zijn ook graag van de partij als er iets te halen valt. Met zijn allen vormen zij op hun beurt weer een aantrekkelijke dis voor sperwers. Twee weken geleden zag ik er plots eentje op z'n gemak op de pergola zitten - boven onze voederplaatsen! Eén beweging en weg was hij, maar laat het vliegvolk gewaarschuwd zijn. Een sperwer is niet voor de poes! In voorgaande jaren hebben we dit ook al meegemaakt en tot tweemaal toe gezien hoe een sperwer een spreeuw geslagen en opgepeuzeld heeft.

Deze tortelduifjes hebben zich een half uur lang in allerlei bochten gewrongen om met z'n tweeën in het huisje te komen, voordat ze tot de conclusie kwamen dat dat niet zou lukken. Wel grappig.

Wat extra aandacht voor de specht. Veel plezier beleven we al jaren aan de Grote bonte spechten in onze tuin. Ergens in deze omgeving moeten een of meerdere nesten zijn, want we zien ook de jonge spechten komen. Soms een vrouwtje, maar vooral een mannetje (of meerdere) zien we die de pergola gebruiken als aanvliegroute en checkpost of alles veilig is voor ze bij de buren op de pindapot landen. 

Een grote spar aan de overkant dient eveneens als voedertafel. Op een zomerse namiddag zag ik deze specht er driftig op los hameren om een of andere lekkernij te kunnen verschalken. Wat het precies is weet ik niet.

Even later vlogen de stukken door de lucht. Hij trok zich weinig van mijn aanwezigheid in de tuin aan, maar hield me wel nauwlettend in de gaten. Dichterbij durfde ik dan ook niet te komen, want één verkeerde beweging .... en weg.

Inmiddels is het winter, de eerste sneeuw is zelfs gevallen. Dan zijn de pinda's, pindapotten en vetblokken bijzonder in trek. Als ik in de kamer ben en dichterbij wil komen, is de show al snel voorbij. Heel omzichtig moet ik te werk gaan en soms wil een foto door de ramen nog wel lukken. 

Zo genieten we nu van onze wintertuin en voor exotische vogels hoeven we niet eens ver te reizen.

Nog éven terug naar de zomer. Want ook dit jaar zijn egels een tijdlang onze vaste gasten geweest.
We zagen er echter steeds maar eentje en vroegen ons af of het altijd dezelfde was. Totdat er op een avond twee ten tonele verschenen. Maar dat was ook meteen einde verhaal. Want dit lieve beestje met de mooie kraaloogjes was niet te beroerd om de andere op weinig vriendelijke wijze weg te jagen. Het is niet altijd pais en vree in de achtertuin. Sindsdien hebben we er geen meer gezien. Misschien volgend voorjaar weer.

Deze winterperiode is een goede tijd om wat meer te laten zien van het afgelopen jaar. De komende tijd ga ik steeds een stapje terug in de tijd. Voor volgend jaar maken we intussen weer nieuwe plannen. Voor iedereen die dit leest: een warme winterrust en de beste wensen voor een mooi nieuw jaar!

Watervogels en blauwe flitsen

Vanaf het Eiland van Rolvers zette ik mijn wandeling voort. Op de kop van het Van Lennepkanaal werd ik verrast door een blauwe flits. IJsvogels mogen dan een spectaculair uiterlijk hebben, maar wanneer een ijsvogel stilletjes op een tak in een boom zit met de bruine borst vooruit, moet je over een scherp opmerkingsvermogen beschikken om deze te ontdekken.  Ze hebben ons zoveel eerder in het vizier dan wij hen! Flits, weg!

Geen origineel gezichtspunt, maar hoe dikwijls geniet ik niet van het uitzicht over het Zwarte Veldkanaal? De weerspiegeling van de lucht in het water, de verschillende tinten van de bomen in de lage zon, goudgeel riet en wit berijpt gras in de schaduw van de hoge wal en bossages. Damherten graasden langs de bosrand en de waterkant. Een wintertaling voerde een fraaie landing uit en zocht een beschut plekje om zichzelf een wasbeurt te geven. Hier en daar zag ik nog enkele wintertalingen, geen grote groepen.

Ploep, plons, als dat geen dodaars was die wegdook. Maar het is altijd de vraag waar die weer bovenkomt en een aantal keren was hij weer zo snel ondergedoken dat ik te laat was met de camera. Meelopen in de zwemrichting, steeds een open plek tussen het riet zoeken om zonder beeldvervuiling te kunnen fotograferen, totdat het eindelijk raak was. Wel aan de overkant van het water dus niet echt dichtbij.

 Even verderop ontdekte ik er nog twee tussen de meerkoeten en eenden. Mooie watervogels, zulke soepele duikertjes!

Kuifeenden kunnen er ook wel wat van, maar die komen nooit ver van de plaats waar ze ondergedoken zijn weer naar boven. Kuifeenden kom je vrijwel overal tegen, maar deze ochtend vond ik vooral de mannetjes extra mooi, omdat de snavels bijna blauw oplichtten als ze boven water kwamen en het zonlicht opvingen.

Een blauwe flits en hoog boven het water aan de overzijde landde de ijsvogel. Ik neem aan dezelfde van daarstraks. Op veilige afstand evenwel en ik voel me altijd een beetje in de maling genomen door vogels die dit soort trucjes uithalen. Zo van "ha ha hier ben ik, pak me dan als je kan......!". Niet voor aan de muur in de woonkamer dus:

Op het kruispunt staan werkketen. Er zijn hier op verschillende locaties werkzaamheden en de weg naar het strand is tijdelijk afgesloten. Weinig andere mensen, geen vossen, geen gevaar: een praatje met twee vogelaars leverde een waterral in beeld op.
Hij was juist het water overgezwommen en rende aan de overkant met een drafje over de heuvel om een fotograaf aldaar te vermijden. Ik had nooit eerder een waterral gezien en met de manier van bewegen en het opgewipte staartje had ik hem op die afstand gemakkelijk voor een waterhoen kunnen aanzien. Maar onder het kijkscherm bereikte hij weer de waterkant en in het zonlicht werd het verschil wel duidelijk. In de schaduw leek de vogel donkergrijs, bijna zwart, maar in het licht bleek het bovenste verenkleed bruin, zwartgevlekt, de flanken wit gevlekt. Tot slot sluit de lange, ietwat gebogen snavel, iedere vergissing met een waterhoen zeker uit.

Vanaf mijn eigen oever heb ik een poosje staan kijken hoe hij bezig was om zijn kostje bij elkaar te scharrelen. Is de snavel niet lang genoeg, dan maar helemaal koppie onder. De lange tenen waren even goed zichtbaar.

Het zijn schuwe vogels. Toen de fotograaf aan de overkant probeerde weer wat dichterbij te komen, rende de waterral opnieuw op hoge poten de steile oever op om een stuk verderop behendig naar beneden te draven, het wipstaartje met de witte onderzijde parmantig omhoog. De afstand en de schaduw maakten verder fotograferen overbodig. Ook dit zijn geen voorbeeldige foto's, maar gezien de omstandigheden van koude, een zware 300 mm lens zonder enige steun en een lastig standpunt op mijn helling, ben ik er blij mee. En hoe dan ook met de kennismaking met de waterral!

Een specht landde net lang genoeg op een boomtak voor een snelle shot.

Van anderen had ik gehoord dat in het Schusterkanaal een troep van 21 wilde zwanen te vinden was.

Ik vond het eerste deel van de groep druk foeragerend op een plaats waar het lastig fotograferen was tussen de rietkragen en doornbosjes door. Een stukje verderop bevond zich de rest van de groep bij een redelijk open plek, waar ik me een tijdje niet ver van het water heel stil heb gehouden. Het was wel heel koud, want de zon verdween af en toe achter de toenemende bewolking en er was geen beschutting tegen de koude wind.
Een van de zwanen had me meteen in de gaten, maar durfde behoedzaam verder te zwemmen. Een groepje van vier maakte zich los uit het riet aan mijn kant en koos voor de veiligheid linksom.

De zwanen hadden gezelschap van wat tafeleenden en een aardig groepje krooneenden. Er zwom ook een paartje brilduikers tussen. Vooral de mannelijke krooneenden stelen de show met een prachtige koperbruine bollen en helderrode snavels. De vrouwtjes vind ik ook mooi met hun fijne snavels en tweekleurige kopjes, maar ze zijn veel bescheidener met hun vooral bruine verenkleed.

Een viertal tafeleenden zwom in formatie voorbij.
Nog vier wilde zwanen kozen vanuit het riet niet ver van mij het open water, maar aarzelden toen ze mij ontwaarden.

Ze kozen voor de overkant en ik deed de vlootschouw met de kliks van mijn camera. Een sierlijk saluut!

 De zon kwam weer door de wolken. Prachtig toch?!

Linksaf naar de Waterdellen was een groot wak in het ijs, waar twee knobbelzwanen, heel veel meerkoeten, een groepje kuifeenden en eveneens krooneenden hun heil gezocht hadden. Twee paartjes brilduikers hadden zich ook bij dit gezelschap gevoegd en even later dook ook hier een paartje dodaars op.

Twee brilduiker mannen bakkeleien over het hoofd van hun vrouwelijke soortgenoot heen.
Langs het kanaaltje van de Waterdellen liep ik, toen voor me een blauwe schicht vanuit de bosjes naar de overkant vloog. Als een speer! Ik had het hier helemaal niet meer verwacht. Ik stond stokstijf. De vogel had de moed om aan mijn kant van het water nog naar voedsel te duiken. Ik zie geen enkel teken van leven in dit heldere en schone kanaaltje.

De ijsvogel vloog steeds een stukje vooruit om weer een nieuw uitkijkpunt in te nemen, meestal op een lage tak, maar soms ook hoger in de bomen. Ik volgde heel langzaam en voorzichtig op het open pad aan mijn kant van het water. De zon was weg, de schouders waren moe, de handen koud; geen steun, hoge iso. Dan kan ik toch heel blij zijn met deze foto. En het is toch een geweldige belevenis om zo een stuk met een ijsvogel op te lopen.

 Dat ik na de kennismaking van daarstraks gemakkelijker een waterral kan vinden en herkennen, bleek even later. In de rietkragen richting Panneland zag ik iets bewegen. Hij zag mij ook!

Ook dit zijn geen superfoto's natuurlijk, maar ik kan terugkijken op een superdag in de winterse waterleidingduinen.