Sneeuw en ijspret in het bos en bij de Amstelveense Poel

Prettige vrieskou zonder wind en met sneeuw die blijft liggen. Voor schaatsers en mensen op de weg is sneeuw geen zegen, maar ik laat me er graag door naar buiten lokken. Geen tijd voor verre tochten, maar voor een uurtje tussen de bedrijven door biedt het Amsterdamse Bos uitkomst en kan zelfs nog voor verrassingen zorgen. In de Japanse tuin was vorige week een grote groep sijzen actief in de elzenbomen en vandaag zag en hoorde ik er nog veel meer op de oeverlanden bij de Poel en in de omringende bossen.

 

 

In die delen van het bos kom ik ook altijd veel boomklevers tegen. Her en der is door de boswachters (neem ik aan) zaad onder bomen gestrooid, waar veel vogels op afkomen.

Overal woelen merels sneeuw en gebladerte om op zoek naar voedsel. Zo gewoon, maar toch mooi.
En dat geldt ook voor deze reiger.

Een aantal dagen geleden was zelfs het ijsbaantje bij de Poel nog niet in gebruik, vandaag was rondom over de Amstelveense Poel een baan geveegd, waar enthousiast gebruik van werd gemaakt. De schaatser op de foto boven had mijn vader 10 jaar geleden kunnen zijn. Nu te oud, met pijn in zijn hart moet hij de schaatsen laten liggen, maar wat zou hij nog graag.....

Er is een pad waar enkele mooie naadbomen staan en daar piepte het van de Goudhaantjes! Soms ben ik ernaar op zoek en vind ik ze niet en nu werd ik erdoor verrast. Wat zijn ze beweeglijk tussen de takken en wat maakt dat het fotograferen lastig! Maar vooruit, toch een beetje gelukt.

 Mijn route leidde me terug door de Japanse Bloesemtuin. Lopend over het pad langs het water vloog plots, opgeschrikt door mijn aanwezigheid, een vogel uit de rietkraag op. Ik werd er volkomen door verrast, zodat het geen mooie foto heeft opgeleverd, maar in ieder geval voldoende goed om vast te stellen dat het om een Roerdomp gaat. Het zijn trekvogels, maar ze overwinteren ook wel in Nederland.

 Op de Poel was het inmiddels gezellig druk geworden. Genieten maar. Op het ijs. Met de hond in de slee, het kind in de kinderwagen, de sneeuwschuif of geoefend voortglijden.

 

Kramsvogel en Roodborstjes

Wij hebben altijd veel vogels in de tuin, maar het leuke van vorst en sneeuw is, dat er ineens ook vogels komen, die we gewoonlijk niet of nauwelijks zien. Zo heb ik vandaag weer een kneutje gesignaleerd, maar ook liet zich gedurende de hele dag regelmatig een kramsvogel zien, die zich tegoed kwam doen aan de rozebotteltjes. Meestal zie je kramsvogels in kleine of grote groepen, maar deze (ik denk: jonge) kramsvogel was er blijkbaar alleen op uitgetrokken.Sinds we jaren geleden het hulstboompje hebben weggehaald, had ik hier geen kramsvogels meer gezien, dus dit was een mooie gelegenheid om wat foto's te maken van deze prachtige vogel.

Tja, je moet er soms wat moeite voor doen en deze spreeuw leek het maar wat aanstellerij te vinden. Die heeft het dan ook gemakkelijk met het vetblok. Dat is in een paar dagen gehalveerd, voornamelijk door de spreeuwen en kauwtjes.

In de middag leek de zon door te breken, maar die pogingen zijn nogal in de kiem gesmoord. Desalniettemin was het met zeer lichte vorst en zonder wind heerlijk om even de Braak en het Jac.P. Thijssepark op te zoeken. Dit roodborstje bleef rustig zitten terwijl ik langsliep. In de Braak waren veel Koperwieken.

  

Behalve allerlei soorten mezen, boomkruipers, een winterkoninkje en een heggemus, vinken, groenlingen en de schreeuwerige halsbandparkieten heb ik in het Thijssepark veel roodborstjes gezien. Hieronder had een roodborstje een holletje open water gevonden om wat te drinken.

Een stuk verderop kwam een roodborstje aangevlogen en landde pal voor mijn voeten op het sneeuwpad. Daarna bleef hij ook vlakbij, rondom me in de struiken, rustig en helemaal niet schuw. Misschien ligt de verklaring in het feit dat er klontjes ijs bovenaan het linkerpootje en in de onderste veertjes vastzaten. Om te warmen trok hij de pootjes steeds onder zich en vouwde zijn bolle verenlijfje eroverheen. Misschien hoopte hij op voedsel van mij. Daar kon ik hem niet aan helpen, maar in de parken hangen her en der vetbolletjes en ik hoop dan ook dat deze kleine schoonheid het gaat redden in de voortdurende vorstperiode. 

Berijpt Panneland

Van de Waterleidingduinen kunnen we nooit genoeg krijgen en eindelijk heeft het gevroren. Zon is voorspeld, dus wat wil je nog meer?! Vanmorgen waren we voor half 11 in het veld, voor de verwachte zondagsdrukte uit, nog tintelend fris. De zon strijkt stralend laag over het veld, maar heeft de rijp nog niet kunnen verdrijven. Het is weer prachtig. Geen bijzondere foto's, maar wel een heerlijke wandeling gemaakt.

hele groepen mezen op de grond, wriemelend in blad en mos onder de opwarmende zon, op zoek naar voedsel 

veel boomkruipers gezien

 

Toen we Panneland na enen wilden verlaten, bleek Panneland vol. Dat wil zeggen het parkeerterrein, de boshut en de toegangsweg. Het leek het wel of tout-le-monde hier wilde wandelen. Niet zo gek met zulk prachtig weer, maar er was geen doorkomen meer aan. Het 1-auto-brede weggetje stond aan alle kanten vol en er kon niemand meer uit of in, totdat enkele mensen wat verkeer zijn gaan regelen. Na enige tijd zijn wij eruit gekomen. Voorlopig maar niet meer doen op zondag.

Amsterdamse Waterleidingduinen: een winterwandelegel en veel herten

Tot nu toe kenmerkt de winter zich door relatief hoge temperaturen en veel regen. Des te fijner was het dan ook dat tweede kerstdag de zon scheen en dat we later in de ochtend in de gelegenheid waren om een frisse neus te halen in de duinen. Natuurlijk waren we niet de enigen, het grote nieuwe parkeerterrein bij Panneland stond bommetjevol. Zodra je echter wat verder wegloopt de duinen in, laat je de drukte al snel achter je. Desalniettemin hebben we niet veel dieren gezien; een groep kleurige goudvinken en een enkele roofvogel, de rugzakvos met een mooie dikke winterstaart, maar de herten hadden zich blijkbaar, op een enkele uitzondering na, allemaal onzichtbaar teruggetrokken.

Dat was anders op 2 januari, opnieuw een bewolkt/zonnige dag en met een graad of 8 warm voor de tijd van het jaar. Ook nu was het best druk bij Panneland, maar waar ik ook liep: overal kwam ik herten tegen. Het kan mij niet vervelen. Dit keer ben ik naar het zuiden gelopen langs de Graaflandsbergen, waar ik het pad na enige tijd verlaten heb om dwars over het rustiger Zegveld te struinen. 

Aan de rand van een bossage stond een mooi mannetje te grazen. Toen hij mij opmerkte, keek hij even om naar vrouw en kind en zette, blijkbaar gerustgesteld, zijn maaltijd voort.

Overal waar ik liep, waren herten. Bij het paardenpad werd mijn aandacht echter ook getrokken door de vele staartmezen die daar druk in de weer waren. Bijna had ik daardoor het egeltje over het hoofd gezien, toch wel bijzonder zo midden in de winter en overdag, een slokje water drinkend uit een van de plassen. 

Hij keek even verstoord op, maar bleef toch rustig zitten ondanks mijn nabijheid. Mooi!

Onder gunstige wind kon ik deze mooie bokken omzichtig goed naderen. Toen ze me eenmaal in de gaten kregen, maakten ze zich ook weinig druk om mijn aanwezigheid, maar toen een paar argeloze wandelaars over het bovenpad kwamen aanlopen, zochten ze het toch maar wat verderop. Prachtige dieren!

Boven me hoorde ik ganzen: een groep van zo'n 40 Grote Canadese ganzen vloog in formatie over. Bij onze vorige wandeling was ook al opgevallen dat er nauwelijks winterwatervogels waren. Nu zag ik in het Nieuwe Kanaal een stel zaagbekken: 2 mannetjes en 4 vrouwtjes. Wat toppers en een eerstejaars fuut wekken ook geen verbazing. Het zijn de hoge temperaturen die egeltjes uit hun winterslaap houden en de watervogels voldoende open water en voedsel bieden om de wateren hier niet in grote getale te bevolken.
Dus geniet ik maar gewoon van het mooie landschap en natuurlijk de vele herten.

In de bosrand langs het kanaal. Oplettend, maar niet verontrust totdat er van de andere kant nog een wandelaar aankomt. Voor de zekerheid toch maar een beetje dekking zoeken.

Zwammen bij Panneland, hangend als een kerstbal en in vlammend oranje.

 

Over vlammend oranje gesproken!