Tuinvogeltelling

Tuinvogeltelling

Vanmorgen zat ik een half uur voor het raam: om vogels te tellen voor de jaarlijkse tuinvogeltelling.
Het resultaat was aardig representatief voor wat we gewoonlijk in onze achtertuin aantreffen:
3 mussen, wat weinig voor de flinke populatie die hier in de buurt broedt en huist.
3 merels
2 koolmezen en 2 pimpelmezen, ook een klein deel van de troupeau die hier huishoudt.
6 vinken, soms zien we er weinig en bij tijden grote groepen
1 groenling vertegenwoordige deze ochtend zijn soortgenoten in de buurt.
5 kauwen
1 vlaamse gaai en 2 eksters, soorten die eveneens tot de vaste bewoners van onze achtertuinen behoren.
Niet 1, maar heel toevallig 2 roodborstjes tegelijkertijd
2 huisduiven en een voorbijvliegende turkse tortel zijn niet opzienbarend.

De mussen, mezen en groenling trotseerden de regen om zich bij de voedersilo en vetbolletjes tegoed te doen. De vinken scharrelden tussen het groen daaronder om de kruimels op te pikken, evenals de merels. De spreeuwen hebben de afgelopen weken de fruitvetblokken er in noodtempo doorheen gejaagd, dus die houden het hier nu voor gezien.
Wij hebben een tuin met vaste beplanting en veel bodembedekkers. Ik ruim alleen de dorre hoge stengels op in het najaar en laat de rest lekker rommeling afsterven. Goed voor de planten en goed voor de tuinbevolking, die - zeker in deze zachte winter - nog voedsel kan vinden en bescherming. Onze buurvrouw heeft eenzelfde aanpak en gecombineerd met onze gezamenlijke Vivaravoederplaatsen hebben we hier een druk bezocht vogelparadijsje.

Bakkum - Castricum strand vervolg

                                Met het boek erbij heb ik de conclusie getrokken dat dit een 
                                jonge zilvermeeuw moet zijn, maar helemaal zeker en ik er niet van.

                                Volwassen zilvermeeuw

Vier scholeksters vliegen zuidwaarts in formatie over de aanrollende golven.

Op een zandbank in de verte zag ik een groep meeuwen.

Naderbij komend bleken dat niet alleen meeuwen te zijn,

maar ook een flinke groep strandlopertjes.

Het bleken een 60-tal Drieteenstrandlopers.

Een zilvermeeuw heeft een lekker hapje gevonden. Wij vonden dat op het terras van Zoomers: winterse erwtensoep, heerlijk buiten in het zonnetje!

Zondag 15 januari: strand Bakkum-Castricum

Het was kort voor het middaguur dat we de kust bij Castricum bereikten. Met mooiweervoorspellingen moet je op zondag een beetje de ruimte zoeken en de grote parkeerplaats bij het strand daar heeft altijd wel plaats (behalve misschien op mooie zomerdagen). Daar betaal je dan wel 5 euro voor. Na een kopje koffie zijn we de Zeeweg een stukje teruggelopen om rechtsaf de duinen in te gaan. 

  

 Het zijn voornamelijk roofvogels, zwanen, ganzen en eenden die je in deze tijd van het jaar ziet.

Een valk overzag vanaf een paaltje het grote veld bij de waterkanalen, een andere zat hoog in een boom. In de verte ontwaarden we een buizerd die het jachtgebied rustig overzag. Zwanen wiekten over.

Twee brilduikervrouwtjes zwommen in het kanaal voor het Hoefijzermeer tussen de meerkoeten, die met takken in hun bek al nestdrift vertoonden. De natuur is van slag door het warme weer. Nu treffen we een paar dagen met een beetje vorst, maar halverwege de week gaan de temperaturen al weer omhoog, zo voorspelt men. In het meer zelf waren redelijk veel eenden, waaronder - nog net in ons gezichtsveld - twee zaagbekken.

Vorig weekend beukten de golven de kust bij een stevige noordwesten storm en windstoten van 10 of zelfs nog meer. Nu spiegelden het riet en de gekromde bomen in het rimpelloze water, evenals een grauwe gans, die ons van over het water aankeek met een blik van : he, wat moet je van me.

We boften met prachtige wolkenpartijen, donker en laaghangend, waar aanvankelijk de zon met moeite achter vandaan kon komen, zodat de hemel oranje en roze kleurde. Zelfs de uitstoot van de hoogovens lijkt dan mooi. Later dreven de wolken meer uiteen en kreeg het blauw de overhand.

Vrijdag 6 januari: Groene Jonker

Regens en stormen bepaalden de afgelopen week het weerbeeld. Vooral de kustprovincies hadden met stevige stormen te maken. Met de regen viel het hier in het westen nog wel mee voor mijn gevoel. Tussen hele natte dagen door hebben we ook best nog wel de zon gezien. Maar in het noordoosten kreeg men de volle laag en steeg het peil van oppervlaktewateren en rivieren gestaag. De noordwester storm blies het water van Wadden en IJsselmeer hoog op naar het land, zodat er niet gespuid kon worden. De dijken leken niet overal helemaal betrouwbaar en dorpen bij Lauwersmeer en noordoost Groningen werden voor de zekerheid ontruimd, althans voor zover de dorpelingen daaraan meewerkten. Ze zijn nuchter en niet voor een kleintje vervaard, die Groningers. Immers, je laat je vee niet in de steek en die mensen die dag en nacht met de dijken bezig zijn, moeten op z'n tijd toch van iemand een kop koffie krijgen! Gisteren kon iedereen gelukkig weer naar z'n huis terug. Zoals een geëvacueerde bewoner zei: "ach, het is lastig, maar het is geen watersnood, er komt niemand om". Maar voor de media was het goed genoeg om er bol van te staan, de laatste dagen.

Deze vrijdag zou het droog blijven. Een frisse wind waaide de wolken uiteen. Laten we eens kijken hoe hoog het water in de Groene Jonker staat. Kaplaarzen in de achterbak.

Op de Hogedijk kon ik al genieten van het weidse polderlandschap, waar de rietkragen warm opkleurden in de winterzon. In de weiden aan de hoger gelegen  noordzijde liepen nog veel schapen, evenals op de dijk zelf. In de lager gelegen polder liepen nog enkele schapen. Een troepje zwanen graasde daar een wei af, evenals een groep grauwe ganzen. Hordes meeuwen stonden te trappelen in het grasland.

De Groene Jonker: uitgestrekte waterplassen nu, maar de wandeldijk was goed begaanbaar. Laarzen noodzakelijk, maar dan is het ook lekker blubberen door de bagger. Oppassen voor glijpartijen, als je niet zit te wachten op een gratis schoonheidsbehandeling. De wolken gaven veel ruimte aan de zon, die een waardevolle bijdrage leverde aan de beleving van de schoonheid van dit landschap, ook in deze natte wintertijden. Enorme zwermen vogels bevolkten de lucht, wolkten op van het water om naar alle kanten uit te waaieren of elders te landen op het weide water of dekking te zoeken achter rietkragen en graspollen. Nieuwkomers kruisten deze groepen. De witte vleugels en buiken van zwenkende kieviten lichtten op in de zon en contrasteerden met donkere bovenzijden van opvliegende soortgenoten in een Escherachtige setting.

Een fascinerende dynamiek.

Een grote zilverreiger stak wit af tegen het riet. Het merendeel van de eenden bestond uit smienten. Kuifeenden en toppers (op deze afstand en met deze wind was het verschil niet altijd goed te zien) vind je hier altijd wel, evenals natuurlijk wilde eenden en de alomtegenwoordige meerkoeten. Als een kopie van de bomenrij langs de weg, stonden de kieviten in het gelid. Eerder bij Botshol is het me ook wel eens opgevallen dat ze vaak op rij staan. Reden (nog) onbekend.
Het beeld dat ik vroeger van kieviten had, was dat van weidetrekvogel.Wanneer je weet dat kieviten tot de plevieren behoren, is het minder vreemd dat ze graag het water opzoeken. Blijkbaar levert dat in de winter voldoende voedsel op. Alleen bij vorst schijnen ze weg te trekken.

Het was vooral in de lucht, dat ik groepen ganzen zag. Grauwe ganzen, maar ook kolganzen heb ik, ondanks de soms wat donkere lucht, duidelijk kunnen onderscheiden. Verderop in de plas onderaan de dijk zwommen een paar slobeenden. Nog even genieten van de spectaculaire luchten boven dit Hollandse landschap, maar de zon begint te dalen en het wordt tijd om naar huis te gaan.

Een dag met een gouden randje.